Արցախի ու Հայաստանի անվտանգությունն ու տարածքային ամբողջկանությունը խախտված է, թշնամին զավթել է մեր հայրենիքի մի մասը, կոտորել է հազարավոր զինվորների, հիմա էլ աչքը տնկել է Սյունիքի վրա:
Եթե Հայաստանը մոռանա Հայոց ցեղասպանության մասին, դադարի Թուրքիային որևէ պայման առաջադրել և փակի 1915-ին տեղի ունեցածի թեման, ապա Թուրքիայի հետ «խնդիրներ» չեն լինի։ Այս հարցում Թուրքիայի համար ընդհանրապես խոչընդոտներ չկան։
Այս երկու ամիսների ընթացքում պարզ դարձավ, որ Թուրքիան շարունակում է իր քաղաքականությունը, այն է՝ Արևմուտքի հետ մտնել առևտրի՝ փորձելով մի բան կորզել, մի բան ստանալ:
Մոսկվայի օրակարգը շատ պարզ է՝ Ռուսաստանին պետք է մնալ Հարավային Կովկասում, իսկ դրա համար պետք է, որ Արցախում լինի գոնե մեկ հայ, որ խաղաղապահներն ապահովեն նրա անվտանգությունը:
Պետք չի Հայաստանի իշխանությունից որևէ արձագանքի սպասել, որովհետև ակնհայտ է՝ երբ դու գործարքի մեջ ես ու թշնամու ձեռքին տալիս ես զենք՝ տեղեկատվական, պարզ է, որ պետք է վախենաս այդ թշնամուն պատասխանել։
Հակամարտ կողմերի միջև (թուրքերի և մեր) հարաբերությունների հաստատման ժամանակ երկու կողմից էլ հաշվի են առնվում բոլոր արգումենտներն ու գործոնները իրենց հարաբերական կշիռների ու կարևորության հետ միասին, մի պրոցես, որն անհրաժեշտ է կողմերի միջև որևէ տեսակի հավասարակշռություն հաստատելու համար...